7 grudnia obchodzimy imieniny i wspominamy św. Ambrożego, patrona pszczelarzy. Kim był ten jeden z czterech doktorów kościoła zachodniego, określany jako perła na palcu Boga, święty kościoła katolickiego i prawosławnego? Dlaczego został opiekunem pszczelarzy mimo, iż nigdy w dosłownym znaczeniu, nie zajmował się tymi pożytecznymi owadami? 

Urodził się w 340 roku w Trewirze, na terenie obecnych Niemiec. Zaraz po urodzeniu, jak głosi legenda, do pokoju maleńkiego Ambrożego wpadł rój pszczół. Owady obsiadały jego twarz, ale nie żądliły go. Wchodziły do ust i karmiły miodem. Matka była przerażona, zaś ojciec powiedział: To chyba znak z nieba. Nasz syn będzie kimś wyjątkowym.

Był wszechstronnie wykształcony, wzięty adwokat. 7 grudnia 374 roku, kiedy został wyświęcony na biskupa, rozdał cały swój majątek biednym.

Był niezwykle uzdolnionym mówcą. Napisał wiele kazań, listów i komentarzy do Ewangelii. Autorzy biografii Ambrożego podkreślają, że w jego ustach słowo Boże było jak miód, a kazania jak plaster miodu. To właśnie pod ich wpływem nawrócił się m.in. św. Augustyn. 

Ambroży był pracowity jak pszczoła. Po śmierci jego obowiązki musiało przejąć aż pięciu kapłanów.

Kult św. Ambrożego wśród polskich pszczelarzy i nie tylko trwa od pokoleń. Pszczelarze jego wizerunek często umieszczają na swoich sztandarach i świecach wyrabianych z wosku. Wierzą, że św. Ambroży miodu dołoży